ဟုိတုန္းက မႏၱေလးညရယ္..

ပုိက္ဆံအိတ္အေဟာင္းေလး (အေဟာင္းဆုိမွ တကယ့္ကုိ ေဟာင္းေဟာင္းေဟာင္း ျမည္ေနတဲ့ အေဟာင္း) ထဲကေန ဒီကတ္ေလးထြက္လာေတာ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕က ရုပ္ရွင္လုိပဲ တကြက္ခ်င္းျပန္ေပၚလာတယ္..

လက္တင္ရံုေလးပဲရွိတဲ့ ခုံတန္းေသးေသးက်ပ္က်ပ္ေလးမွာ ၃-၄ေယာက္ပူးကပ္ထုိင္ၿပီး စာသင္ရတဲ့ ပူေလာင္အုိက္စပ္ေန႔လည္ခင္းေလးေတြ..
တရက္ အဲ့ဒီ့ကုိမသြားခင္ မုိးေတြအရမ္းရြာလုိ႔ က်ဴရွင္မတက္ခင္ေလး အေျပးအလႊားသြားေသာက္ရတဲ့ seasons က ေကာ္ဖီပူပူေလးး (အရမ္းကုိအရသာရွိလြန္းလုိ႔ ခုထက္ထိေတြးမိတုိင္း ေက်နပ္တဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္)..
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔၂ေယာက္တည္း အုတ္တံတုိင္းကုိ ဆုိင္ကယ္နဲ႔တုိက္မိမလုိျဖစ္ခဲ့တဲ့ ညေနခင္းတခု..
က်ဴရွင္ကျပန္ထြက္တုိင္း ကုိယ့္ကုိလုိက္စတတ္တဲ့ အုပ္စုတစု.. (အဲ့တုန္းက ကုိယ့္ကုိလုိက္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးပါတဲ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေပါ့.. :P )
ေအာ.. အဲ့က်ဴရွင္က သတိရစရာေလးေတြၿပီးေတာ့ ေနာက္တေနရာကုိ ဆက္သတိရ.. ေနာက္တေနရာကလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ပဲဆုိေတာ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း တုိးတုိးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕ပဲေပါ့..
အဲ့မယ္လည္း အဲ့လုိက္စတဲ့တအုပ္စုေၾကာင့္ ဆရာေတာင္သိသြားၿပီး ၿပံဳးစစျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေခ်ာေခ်ာခန္႔ခန္႔ဆရာ..
ဒါနဲ႔ ဒီအုပ္စုအေၾကာင္းဆက္စဥ္းစားမိေတာ့ ေက်ာင္းသြားတဲ့တမနက္မွာ အတန္းေရွ႕ကေနေစာင့္ၿပီး စခဲ့တာေတာင္ ကုိယ့္ႀကိဳက္မွန္းမသိ.. သူငယ္ခ်င္းကုိလုိက္တယ္ထင္လို႔ အာေပါင္းအာရင္းသန္သန္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ ကုိယ္တုိင္ ျပန္စခဲ့တာေတြ.. ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္ဆုိတာကုိ ရွိသမွ်သူငယ္ခ်င္းအကုန္သိသြားေတာ့ မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္းမသိဘဲ ရွက္ခဲ့မိတဲ့ တရက္..
အတန္းဆုိတာေလး စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းနားက ထုိင္ေနက် လဖက္ရည္ဆုိင္ေလး.. နာမည္က အခ်စ္ရြာတဲ့.. သူ႔ေဘးက အေအးဆုိင္ေလးက အဲ့ႏွစ္ ေႏြရာသီကမွ စဖြင့္တာမုိ႔ စစခ်င္းအားေပးခဲ့တဲ့ ကုိယ္တုိ႔တေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္.. အေအးေသာက္တုိင္း ၂ခြက္ေသာက္တဲ့ကုိယ့္ကုိ ပုိမွတ္မိခဲ့တယ္.. (ကုိယ္မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ အဲ့ဦးေလးႀကီးက ကုိယ့္ကုိ ခဏခဏေမးတယ္တဲ့..)
ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္ေဘးလမ္းၾကားထဲက အိမ္ထမင္းဆုိင္ေလး.. ေစ်းအရမ္းေပါတယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ယ္စားလို႔ ခဏခဏလုိက္သြားဖူးေပမဲ့ ကုိယ္လံုး၀စားမရတဲ့ဆန္္နဲ႔မုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစားျဖစ္တဲ့ဆုိင္ေလးေပမဲ့ မွတ္မိေနတုန္းပဲ..
ခုနက လဖက္ရည္ဆုိင္ေဘးက ဇလံုႀကီးထမင္းဆုိင္.. (ခုေတာ့လည္း ၀န္ႀကီးေတာင္ သြားစားေနၿပီေပါ့)..
ေအာ.. ေနာက္ေတာ့ အဲ့နဲ႔ ၂လမ္းေက်ာ္ေလာက္က ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆံုး ဒုတ္ထုိးဆုိင္နဲ႔ ေနရာမရတတ္လြန္းလုိ႔ ဆုိင္မခင္းခင္ထဲကေန သြားထုိင္ေစာင့္ျဖစ္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းေတြ..
ဒုတ္ထုိးလုိ႔ စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ကုိပါဆက္စပ္သတိရျပန္တယ္.. ေျမာင္းေလးေဘးက ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္.. ေကာ္ျပန္႔ကုိမ်ိဳးစံုေရာင္းတာ.. ေျပာင္းဖူး အသီးရြက္ အသား ငွက္ေပ်ာသီး စသျဖင့္ ထည့္လုိ႔ရတာ အကုန္ထည့္လိပ္ၿပီး ေၾကာ္တာ..
အဲ့ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္အေၾကာင္းဆိုေတာ့ အဲ့နားက က်ဴရွင္က ဆရာႀကီးကုိ ထပ္သတိရ.. ေအးေအး ေအးေအးနဲ႔ အရမ္းယဥ္ေက်းတဲ့ ဆရာႀကီး.. အဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာင္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနေပမဲ့ သူ႔ကုိယ္သူ က်ေတာ္တဲ့.. ဟုတ္ကဲ့ပါတဲ့..
သူ႔အေၾကာင္းေရာက္ျပန္ေတာ့ .. ေနာက္ထပ္ သူ႔ေလာက္အသက္မႀကီးေပမဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးဆရာႀကီးတေယာက္ရဲ႕ က်ဴရွင္ကုိ ထပ္သတိရ.. သူက မနက္အေစာႀကီးေတြ ထသြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြမုိ႔ သူ႔အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အႀကီးႀကီးကုိပါ တြဲသတိရျပန္ေရာ..
က်ဴရွင္ဆုိျပန္ေတာ့.. တၿမိဳ႕လံုးနီးနီး က်ဴရွင္ပတ္တက္ရတာမုိ႔ ေနာက္တေနရာက ဆရာမကုိ ထပ္သတိရ.. အဲ့နားမွာ ေျမာင္းလုိလုိ ကန္လုိလုိ ရွိတာမွတ္မိေပမဲ့ က်န္တဲ့အမွတ္တရ အဲ့နားမွာမရွိဘူး..
ေနာက္တေနရာက်ျပန္ေတာ့ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ မာလာဟင္းဆုိင္နဲ႔အရမ္းနီးေနခဲ့တယ္.. ဒါေပမဲ့ အဲ့နားမွာ က်ဴရွင္ရယ္ ဆရာမရယ္ဆုိတာကလြဲရင္ ဘာ ဘာသာသင္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာရယ္ စာသင္ခန္းကဘယ္လုိဆုိတာရယ္က ေခါင္းထဲမွာမရွိေတာ့ဘူး..
အဲ့ဆုိင္က မာလာဟင္းကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာေၾကာင့္ ကုိယ္တုိ႔တေတြ ပုိက္ဆံရႊင္တဲ့ရက္တုိင္း အဲ့ဆုိင္ကုိပဲ ေျပးၾကတယ္..
တခါတေလေရာက္ျဖစ္တဲ့ ညေစ်းကုိလည္း သတိရသြားျပန္ေရာ..
အေဆာင္နား မနီးမေ၀းက ထမင္းေၾကာ္ကုိပါ တဆက္တည္းသတိရျပန္ေတာ့.. ပံုစားရွမ္းထမင္းဆုိင္ေလးေတြက အစီအရီေပၚလာျပန္တယ္..
ပံုစားဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေန႔လည္တုိင္းနီးနီးသြားစားျဖစ္တဲ့ အသုပ္စံုဆုိင္ေလးကုိထပ္သတိရ.. ထမင္းသုပ္နဲ႔ အမဲေၾကာ္ကုိ အၿမဲလုိလုိစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပူစပ္စပ္ေန႔လည္ခင္းေတြေပါ့...
သီခ်င္းလာဆုိတဲ့သူေတြရွိတဲ့ညေတြဆုိ ကုိယ္တုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္.. တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ထဲက ဘယ္သူ႔ကုိမွ လာဆုိတာမဟုတ္မွန္းလည္း အကုန္လံုးသိခဲ့တယ္.. ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕စီနီယာမမလွလွေဒကုိ လာဆုိၾကတာ.. ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိ႔က ၾကားထဲကေန သီခ်င္းနားေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကတယ္..
ဒါေလာက္ပါပဲ.. က်န္တာေတြကေတာ့ ၀ုိးတုိး၀ါးတား မန္မုိရီေတြအျဖစ္သာ က်န္ရွိေတာ့တာမုိ႔ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး...
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက စိတ္ညစ္သေလာက္ တခါတေလလည္း ကုိယ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္ေလ..
ဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေနာင္တရလားေမးရင္ ကုိယ္ေနာင္တမရေသးပါဘူး...
ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကုိယ့္စိတ္ဘယ္လုိရွိမလဲမသိေပမဲ့ ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ လံုး၀ ေနာင္တမရေသးဘူးေပါ့..
တခါတေလေတာ့ ကုိယ္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္.. အဲ့တုန္းကသာ ကုိယ္တဇြတ္ထုိးေတြမလုပ္ခဲ့ဘူးဆုိ ကုိယ္ဘာျဖစ္မလဲဆုိၿပီးေလ..
ခုခ်ိန္ ကုိယ္စာေတြ ဆက္က်က္ခ်င္က်က္ေနမယ္.. ဒါမွမဟုတ္.. သမုိင္းေပးတာ၀န္ကုိ လစာေလး မေလာက္မငွနဲ႔လုပ္ၿပီး မိဘပုိက္ဆံကုိ ခုခ်ိန္ထိ လက္ျဖန္႔ေတာင္းၿပီး သံုးေနရမယ္.. ဒါေပမဲ့ လူေတြေျပာတဲ့ ဂုဏ္ေလးတခုေတာ့ ရွိေနမေပါ့.. ေက်ာင္းက နီးစပ္ရာ လူတေယာက္ေယာက္နဲ႔ပဲ ကုိယ္အေၾကာင္းပါလိမ့္မယ္..
အခုလက္ရွိခ်စ္သူဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔ေတြ႕လာလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးေလ..
ဒါမ်ိဳးေတြစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ခုကုိယ့္ဘ၀ေလးကုိ အေက်နပ္ႀကီးမဟုတ္ေပမင့္ ကုိယ္စိတ္မပ်က္ဘူး.. ကုိယ္ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ေပ်ာ္တာပဲေလ.. သူမ်ားေဒ စာကုန္းရုန္းက်က္ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ ေအးေဆးသက္သာစြာနဲ႔ပဲ အလုပ္တခုလုပ္ရင္း မျဖစ္စေလာက္ ဒီပလုိမာေလးတခုရခဲ့တယ္ေလ.. အခုအတန္အသင့္လစာေလးနဲ႔လဲ ကုိယ္သံုးျဖဳန္းေနႏိုင္ေနေသးတယ္ေလ.. ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ခုထိညည္းေကာင္းတုန္းပါပဲ.. ခ်မ္းသာတဲ့မိဘက ေပါက္ဖြားလာတဲ့တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ေပါ့..
ကုိယ့္မွာ သူတုိ႔လုိ လူေဒေျပာတဲ့ ဂုဏ္ ေတာ့မရွိဘူးေပါ့ေလ...
တခုခုကုိ ဆက္စပ္စဥး္စားမိတုိင္း ဒီလုိေနရာမွာ အဆံုးသတ္သည္ေပါ့ကြယ္...