ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ့

ကြကုိယ္ေျပာတာပါ.. ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားလြန္းလုိ႔..
အရမ္းလည္း ပင္ပန္းေနၿပီေလ.. အခုလည္း လုပ္စရာရွိေသးရက္နဲ႔ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ဒီစာကုိ ထုိင္ေရးပါဦးမယ္..
သိပ္လုိခ်င္တဲ့ ဘြဲ႕ေလ.. ပဲရစ္ႀကီးမ်ားကေတာင္ ရမွာေလဆုိၿပီး သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေလ.. အခုေတာ့ ဒုကၡနဲ႔လွလွနဲ႔ေတြ႕ေနၿပီေလ.. 9 to 5 အလုပ္တခုရွိေနတယ္.. စေနတနဂၤေႏြမွာ သိပ္အားေနတယ္.. ေက်ာင္းတက္လုိက္မယ္ေပါ့.. ဘြဲ႕ေလးရွိေတာ့ အလုပ္ေလးေလွ်ာက္ရလြယ္မယ္ေပါ့.. ဒေလာက္ေလးပဲ ဥာဏ္တိမ္တိမ္ စဥ္းစားမိတယ္... ေနာက္ဆက္တြဲေတြကိုလံုး၀မေတြးဘူး.. ခုေတာ့ ၂ပတ္အတြင္းမွာ အဆုိင္းမန္႔ ၂ခု စာေမးပြဲ ၂ခုနဲ႔ လူကမေသရံုတမယ္ အသက္ရွင္ေနတယ္.. ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳလုုပ္တတ္တဲ့အက်င့္မရွိတာ.. ခုထိပဲ.. စဥ္းစားတာေတာ့ တသက္လံုးလည္း သင္ခန္းစာအမ်ားႀကီးရခဲ့ၿပီးၿပီ.. ဒီတခါေတာ့ ဖိဖိစီးစီးေလး စာလုပ္လုိက္မယ္ဟဲ့ေပါ့.. စာလုပ္ရမွာလည္းမဟုတ္ က်က္ရမွာလည္းမဟုတ္.. စာေလးဖတ္ေနရင္ရၿပီေလဆုိၿပီး အေတြးေတြထဲမေတာ့ ေရႊပဲ.. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စာအုပ္ကုိင္ဖုိ႔ေနေနသာသာ တရက္တရက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လူကေသမလုိ အိပ္ယာေပၚမယ္ ပက္လက္ႀကီး.. ဘာမွမလုပ္ႏုိင္.. ဟုိဘက္ဒီဘက္ေတာင္ မေရြ႕ႏုိင္.. ပိန္ခ်င္တယ္ေလ.. ယူခ်င္တယ္ေလ ေယာက်ာ္း.. ဒီေတာ့ ပိန္ေအာင္လုပ္ရမေပါ့.... ေယာက်ာ္းယူခ်င္တာက သက္သက္ထည့္ေျပာတာပါ... မပိန္လည္း ယူမယ္ေျပာတာပဲ ဒင္းကေတာ့.... ပိန္ခ်င္တာက ပိန္ခ်င္တာသတ္သတ္.. ၀ေနတာကုိ ကြကုိယ္ၾကည့္မရ.. အထူးသျဖင့္ ဗုိက္ေခါက္ပဲ... တျခားေနရာ၀ခ်င္၀.. ဗုိက္ေခါက္ထူေနတာကုိ ရြံလြန္းလုိ႔.. ဒါနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေပါ့.. အဲ့ဒီ့အတြက္ကုိပဲ ၁နာရီခြဲေလာက္ လမ္းေပၚအခ်ိန္ကုန္လုိက္ဦး.. လုပ္တာက ၁နာရီ.. စာေမးပြဲရွိေတာ့ ဘယ္မွမသြားႏုိင္တဲ့အခိ်န္ေတြ ကုိယ္စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ေလးေတာင္ ကြကုိယ္မစီစဥ္ႏုိင္ေတာ့ ရွိတာစားေပါ့..စားလုိက္ဦးေပါ့ ကန္တင္းက အလြယ္တကူရတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္ ဖက္ထုပ္ေၾကာ္တုိ႔.. ဘယ္က်မလဲ ဒီ၀ိတ္.. ဒီဗုိက္ေခါက္...
ကုန္ေပါ့ အခ်ိန္ေတြ..... စထရက္စ္ေတြအရမ္းမ်ားေနလား... ေက်ာင္းလခေတြသြင္းၿပီးၿပီမုိ႔ မျဖစ္မေနတက္ရေတာ့မတဲ့လား... ဒါဆုိ အလုပ္ထြက္ေလ..... ဟင့္အင္း.. ကုိယ့္ပုိက္ဆံကုိယ္သံုးတာ.. ဘယ္သူ႔မွ ေတာက္ဂရုမစုိက္၀ူးကြာဆုိတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးရတာကုိ သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ သူမ်ားဆီက လက္ျဖန္႔ၿပီးမွ သံုးရမဲ့ဘ၀မ်ိဳး ျပန္မေရာက္ခ်င္ပါ... ဒီလုိေျပာလုိ႔ ပုိက္ဆံေတြတအားရွာေနႏုိင္တယ္ ဘသူ႔အကူညီမွ မယူဘဲ ေနေနတယ္လုိ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ကုန္ပါဦးမယ္... အိမ္က တရက္ကုိ တနပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေကၽြးတယ္ေလ.. ဒီအသက္ရြယ္ေရာက္ေနတဲ့သမီးကုိ ရံုးမွာ ထမင္းစားဖို႔ေတာ့ သူတုိ႔မပူပါဘူး.. ဒီအရြယ္ေရာက္ၿပီ ကုိယ့္၀မ္းကုိယ္ေက်ာင္းႏုိင္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားပံုရပါတယ္.. ဘယ္လုိစားေနလဲ ဘာေတြစားေနလဲေတာင္ တခါမွ မေမးဘူး... ထားပါေလ.. အဲ့လုိေတြလုိက္ေမးေနရင္လည္း မႀကိဳက္တာ....  ဒီေတာ့ က်န္တဲ့ ၂နပ္စာကုိ ကုိယ့္စာရိတ္နဲ႔ကုိယ္စားရတယ္လုိ႔ေျပာခ်င္တာ..... ပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ေက်ာင္းတက္ေနရတာမုိ႔ အျပင္မွာဘဲစားေတာ့ ကိုယ့္စားရိတ္ကုိယ္ေပါ့... ေျပာခ်င္တာက အိမ္က တနပ္ေတာ့ ပံုမွန္ေကၽြးထားေသးတယ္.. က်န္တာေတာ့ ကုိယ့္ေဒါသနဲ႔ကုိယ္ ကုိယ့္စားရိတ္ကုိယ္သံုးေပါ့... အိမ္ကုိ တျပားမွျပန္မေပးလဲ ဘာမွမေျပာရွာၾကပါဘူး.... ျပန္မေပးတဲ့အျပင္ လမကုန္ခင္ ပုိက္ဆံကုန္လုိ႔ နဲနဲေပးဆုိၿပီး အသနားခံၿပီးတခါ ဓါးျပတုိက္ၿပီးတလွည့္ေတာင္းေသးတာ.... ကုိယ္ရေနတဲ့လခက သူမ်ားမိသားစုေတြဆုိ တအိမ္လံုးစာဒါပဲသံုးရတာဆုိတဲ့စကားကုိ ခ်စ္သူခဏခဏေျပာတယ္.... ကုိယ္အသံုးျဖဳန္းႀကီးတယ္ဆုိၿပီး.... ဒါလည္း ကုိယ့္မယ္ မေလာက္ႏုိင္၀ူး.. ဘာေတြကုန္လဲလုိ႔ ဘယ္သူေတြေမးခဲ့ေမးခဲ့ ကုိယ့္၀မ္းကုိယ္ေက်ာင္းေနရလုိ႔ဆုိတဲ့ စကားကုိပဲတြင္တြင္သံုးတယ္... ေျပာခ်င္တာေတြကလြဲကုန္ၿပီ.. ဟုတ္ၿပီ.. ကုိယ့္ပုိက္ဆံကုိယ္သံုးရတာကို သိပ္ႀကိဳက္လုိ႔ အလုပ္ကုိ မထြက္ႏုိင္ဘူး.. အိုေခေလ.. တက္ေပါ့.. ရံုး.. မုိးလင္း မ်က္လံုး၂လံုးပြင့္ရင္ ေရတန္းခ်ိဳး အလွျပင္ ရုံးသြား.. ရံုးျပန္.. ေလ့က်င့္ခန္းေလးေျပးလုပ္.. ျပန္ေရာက္ ေရျပန္ခ်ိဳး.. စားေသာက္.. အိပ္ယာေပၚေမွာက္.. ဘယ္မလဲ စာလုပ္ဖုိ႔အခ်ိန္.. လုပ္တတ္ရင္ေတာ့ရတာေပါ.. အေလမလုိက္ရင္.. အေလလုိက္တယ္ေျပာရေအာင္လည္း အိပ္ယာေပၚမယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလွဲေနတာပါ.. ဒီလိုပ်င္းေတာ့ခံေလ.. အဆုိင္းမန္႔.. နားကန္းတလံုးမွမသိဘဲ ေလွ်ာက္ကူး.. ကံေလးေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေတာ့မဲ့ဟာကုိ မခ်ဘဲ ေက်ာင္းအုပ္ကုိယ္တုိင္ ျပန္ျပင္ဖုိ႔ ခ်န္႔စ္ေပးလုိက္တယ္ဘာညာနဲ႔ဆုိေတာ့. . ျပန္လုပ္ေပါ့..... ဒီေတာ့ ၂ခါပင္ပန္း...ေနာက္တဘာသာကုိင္ရမဲ့အခ်ိန္ကုိ ဒီအဆုိင္းမန္႔ကုိပဲ အခ်ိန္ေတြေပးး.. ေနာက္ဆံုးဘယ္လုိမွ မခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး.. အန္နာဂ်ီဒရင့္ေတြရဲ႕ အကူအကယ္ေတြယူ.. မအိပ္မေနအသက္ရွည္ေတြလုပ္.. ရလာဒ္က အရာရာကုိ စိတ္တုိ.. စိတ္မရွည္.. နဂုိတည္းက မရွည္တဲ့စိတ္ေတြက အခုပုိဆုိး.. ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေတာ့ အေမာမခံႏုိင္.... ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပါေအ....တကယ္ကုိ...... ဒါေတြ ဘသူ႔သြားညည္းျပရမတုန္း.... ခ်စ္သူလား..... သူ႔ဟာသူေတာင္ ပင္ပန္းေနတာ ကုိယ့္ဆီကအပူေတြထပ္မေပးခ်င္ဘူး..... ဒါေတာင္ တခါတခါ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေသပစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့စကားကေျပာထြက္ေသး..... အလုိက္ကန္းဆုိး လံုး၀မသိတတ္တဲ့ထဲမွာ ကုိယ္က ထိပ္ဆံုး... ဒီေလာက္ဆင္ျခင္တာေတာင္ အဲ့လုိပါဆုိ...... အိမ္ကလူေတြလား... ကားေလးတစီးနဲ႔ေလွ်ာက္သြားေနရတာသိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္ေနပံုပါပဲ... ဟုတ္ပါတယ္ေလ.. ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကားေလးရွိတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..... သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့.... တက္စီမစီးရတဲ့ဘ၀ႀကီးကုိ တအားေက်နပ္မိပါတယ္...... ဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကံဆုိးလွၿပီထင္ရင္ ေျပာေနက်စကား.... မနက္မထခ်င္ရင္ ရံုးမသြားခ်င္ရင္... ေအာ္ ငါက ကားေလးနဲ႔ သက္သက္သာသာသြားရမွာ.. ေသာက္ခ်ိဳးတစက္မွမေျပတဲ့ တက္စီေတြနဲ႔မသြားရတာနဲ႔တင္ ငါအေတာ္ကံေကာင္းလွၿပီ.. ရံုးေလးေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားဦးမွေပါ့ေလဆုိၿပီး အားတင္းတာေပါ့ကြယ္..... လူမႈေရးေတြလား...ေက်ာင္းတက္ၿပီးတည္းက ဘာကုိမွမလုပ္ႏုိင္.. ဘယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မွ မေတြ႕ႏုိင္.. ယုတ္စြအဆံုး ကုိယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ အဖြားဆီကုိေတာင္ မေရာက္ႏုိင္တာ ၂လ ေက်ာ္ၿပီ.. စာေမးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ သြားအံုးမွလုိ႔ေတးထားတယ္.. ဒီေန႔စာမြဲၿပီး..ေနာက္ေန႔အတန္းျပန္ရွိၿပီဆုိေတာ့ ဘာသြားလုပ္ရမွာတဲ့တုန္း..... ေယာကၡမအိမ္လား.. အရင္က တပတ္တခါ ၂ပတ္တခါေရာက္ေနက်... ခုေတာ့ သူတို႔ဆီလည္း  မေရာက္ႏုိင္.. စာမြဲၿပီးရင္ သြားအံုးမွ... ေအာ္.. သြားကလည္း ဒုကၡေပးတယ္ေလ.. အပိုတေခ်ာင္းထြက္ေနတာ.. ေနာက္တခါဆုိ ႏုတ္ရမယ္လုိ႔ သြားဆရာ၀န္ကေျပာထားတာ... ခုတကယ္ႏႈတ္မွရေတာ့မေလာက္ေအာင္ လူကုိ ဒုကၡလာေပးေနတယ္.. ဟုတ္ၿပီေလ.. သြားႏႈတ္ဖုိ႔ ခရီးေလးကလည္း သြားခ်င္ေသးတယ္ေလ.. သိပ္ဖင္ျမင့္တယ္မထင္ပါနဲ႔... ခရီးသြားၿပီးမွ သြားႏႈတ္တယ္ဆုိတာ.. တကယ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားႀကိဳက္မိတာကုိေျပာပါဆုိ သြားဖာတာကုိ ထံုေဆးထုိးေပးတာပါ... ၃၂ေခ်ာင္းလံုးနီးနီးဖာရမလုိျဖစ္ေနတဲ့သြားေတြကုိ ထံုေဆးေလးထုိးေပးၿပီးမွ ဖာေပးလုိက္ကတည္းက အဲ့ဆရာ၀န္ကုိ တန္းတန္းဆြဲပါေတာ့တယ္.. ငယ္ငယ္တည္းက ျပလာတဲ့ဆရာ၀န္ဆီ သြားဖာေသးတယ္.. ထံုေဆးမထုိးေပးဘူးလားဆုိေတာ့ ဘာလို႔ထုိးမွာလဲ မလုိဘဲနဲ႔ဆုိၿပီး  သြားကုိ ဒီတုိင္းျခစ္လုိ႔ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမွာ မလုပ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ဆံုးျဖတ္မိတာပါ..... ေျပာခ်င္တာက ခရီးကလည္း သြားမွျဖစ္ဦးမယ္ဟဲ့.... အကုန္လံုး ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ့ လုပ္ခ်င္ဦးဟဲ့ဆုိၿပီး ကြကုိယ္ပဲ ပါးထုိင္ရုိက္ေနဖုိ႔ေကာင္းပါေတာ့တယ္.. တကယ္ကုိ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ပါ.. လူေရာစိတ္ေရာ...
  ထံုးစံအတုိင္းဘာမွ.. တကယ္ကုိ ဘားးမွ မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးတာပါ......
ခရီးသြားပုိ႔စ္ဆုိတာလည္း ဘယ္နားေနမွန္းမသိဘူး.. ေရးမယ္လုိ႔ေျပာထားမိတယ္ေတာ့ ထင္တာပဲေလ.....

ဟုိးအတိတ္ဆီက.....

ဘာလုိလုိနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တခုျပည့္ေတာ့မယ္..

ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေလးကုိျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့...

ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားထဲက မနက္ခင္းေလးေတြ..

တခါတခါ မႏူးမနပ္.. တခါတခါ ႏူးနပ္လြန္တဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကုိ ရွိတဲ့ အေျခာက္အျခမ္းေလးနဲ႔ ေမွ်ာခ်ရတဲ့မနက္ခင္းေလးေတြ..

ေက်ာင္းကားလာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွ အိမ္သာထဲ အေျပး၀င္ၿပီး လာတဲ့ေက်ာင္းကားကုိ ပြစိပြစိေရရြတ္ရတဲ့ ေမွာင္ေနဆဲ မနက္ခင္းေလးေတြ.. (ဒီကစုတ္ႀကီး (ကားစုတ္)ကလည္း ဒေလာက္အေစာရီးးလာစရာလားးး)

ေက်ာင္းကားေပၚေနာက္ဆံုးမွေရာက္လုိ႔ သြားေနာက္ စားေနာက္.. ဘာညာကြိကြ... ဆုိတဲ့ အသံေလး ေ၀ဆာေနခဲ့တဲ့မနက္ခင္းေလးေတြ..

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ အေႏြးထည္ထဲကုိလက္ပုိက္ၿပီးထည့္ ခႏၵာကုိယ္ကုိ အေႏြးဆံုးျဖစ္ေအာင္ေကြးထားၿပီး ထုိင္ငုိက္ရတဲ့မနက္ခင္းေလးေတြ..

အငုိက္ေကာင္းလုိ႔ ေခါင္းေခါက္ခံရတဲ့.. ေျမျဖဴနဲ႔အေပါက္ခံရတဲ့ မနက္ခင္းေတြက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိမေနေပမဲ့ ၂ေယာက္တည္းထုိင္တဲ့ခံုမွာ သူငယ္ခ်င္းက ငုိက္လုိ႔ ေဘးကတေယာက္ ဘယ္နားေရာက္ၿပီလဲ ျပလုိက္စမ္းပါဆုိမွ ၂ေယာက္လံုးငုိက္ေနလုိ႔ အတန္းခ်ိန္ၿပီးတဲ့အထိ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်မ္းဆံုး မနက္ခင္းေလး...

ေနရယ္လုိ႔ ပီပီျပင္ျပင္ထြက္ခါစ အခ်ိန္မွာ အလုအယက္ ၀ယ္ၿပီး စားေသာက္ရတဲ့ ေပါက္စီေၾကာ္ေလးေတြ... တခါတရံမွရတတ္တဲ့ ပဲပလာတာေလးေတြ...

ေက်ာင္းႀကီးသြားတက္ရမဲ့ေန႔ေတြဆို ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔.... အိပ္ေရးမ၀ခဲ့သမွ် ေက်ာင္းမွာ အတုိးခ်အိပ္တုိင္း ဆရာမတုိင္းရဲ႕ မ်က္စိစူးေစခဲ့လုိ႔ အိပ္ခ်င္မူးတူး စာထေျဖခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ... (ေဘးကလူႏႈိးမွ အိပ္ခ်င္မူးတူးထလာၿပီး ေမးတာေျဖလည္း ေျဖႏုိင္ခဲ့ပါတယ္... ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့.. ခိခိ)

ငတ္သမွ်ေက်ာင္းေရာက္မွ အတုိးခ်၀ယ္ခ်မ္းစားေသာက္ရတဲ့ အသုပ္စံုနဲ႔ တုိတုိထြာထြာမုန္႔ေလးေတြ.....

ပူပူေလာင္ေလာင္ၾကက္ဥေၾကာ္ေလး မစုိ႔မပုိ႔ကုိ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္နဲ႔ လုယက္စားေသာက္ရတဲ့ ညေနခင္းေအးေအးေလးေတြ...

ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ အေႏြးဆံုးလုိ႔ထင္တဲ့ အက်ႋေဘာင္းဘီကုိ၀တ္..တစ္ေနရာယူ.. ႏွစ္အသင့္ျပင္.. သံုးအိပ္ငုိက္.. ဆရာမလစ္တာနဲ႔ခုိးအိပ္ရတဲ့ ေအးလြန္းတဲ့ညေတြ...

သေဘာေကာင္းလြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စာဖတ္ျပေနတဲ့အသံကုိ အိမ္သာတံခါးမပိတ္ဘဲ အိမ္သာတက္ရင္း အိမ္သာထဲက နားေထာင္ခဲ့တဲ့ညေတြ...

စိမ့္ေနေအာင္.. စိတ္တုိဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေအးတဲ့ညေတြမွာ မခံစားႏုိင္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ၾကားတုိး၀င္အိပ္ၿပီး တစ္ရွဴးေတာင္ႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ ႏွာေစးခဲ့ရတဲ့ညနက္နက္ေတြ...

အကုန္လံုးကုိ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ႀကီး သတိရမိတယ္...

ေအးစိမ့္ေနဆဲေန႔လည္ခင္းေလးေတြမွာ  ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္လမ္းေတြေပၚ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကုိ ရွဴရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီ outpass  ထြက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကလည္း ထည့္မေျပာလုိ႔မရဘူးေလ..

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာဆီက ၿမိဳ႕ေလးက အခုထက္အမ်ားႀကီး ေအးခ်မ္းၿပီး အခုထက္အမ်ားႀကီး ရုိးသားခဲ့တယ္.. ကားေတြ လူေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြ အခုလုိ ရႈပ္မေနခဲ့ဘူး.....

ခ်မ္းေအးလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္....

အခုေတာ့ ပူေႏြးလာၿပီျဖစ္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးက ေအးစက္စက္ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့မဲ့ဟန္...

အရင္လုိ ေႏြးေထြးမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္... ကုိယ္စားေနက် ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္ေလးလည္း နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီကုိး... အရင္လုိဘာတခုမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး.......

ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနက် ယူကလစ္န႔ံသင္းေနတဲ့လမ္းေလးက အိတ္ေဇာနံ႔ေတြထံုေနခဲ့ၿပီ.....

ကုိယ္ေနခဲ့တဲ့ တုိက္ပုပုကုပ္ကုပ္ေလးနဲ႔ ပန္းပင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ၿခံေလးက အေကာင္းစားတုိက္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ.....

ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ၿခံ၀ကစိန္ပန္းပင္ႀကီးကေတာ့ အစအနေတာင္ရွာမရေတာ့ပါဘူးေလ....

ကုိယ္အားေပးေနက် ေက်ာင္းထဲက အသုပ္သည္ႀကီးေကာ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား... အသုပ္ဆုိင္ေလးေကာ ရွိေသးရဲ႕လား.. ကုိယ္မသိဘူး......

ကုိယ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အေအးဆုိင္ေလးက အေအးေတြက အရင္ေလာက္ေသာက္မေကာင္းေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္...

ဒါေပမဲ့အရာအားလံုးကေတာ့ ကုိယ့္အသိဥာဏ္ထဲ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ စြဲေနဆဲပဲ... အကုန္ အေကာင္းတုိင္းပဲ.... ရုပ္ရွင္တခုခုကုိ အပုိင္းပုိင္းျဖတ္ၿပီး မွတ္မိေနသလုိ အကုန္လံုးကုိ တစစီဆုိေပမဲ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတုန္းပဲ.......

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး... ေအာင္စာရင္းကာလမုိ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခုဆီျပန္တမ္းတမိတာပါ....